Duister, stil, niets behalve je daden
Luister, kil, in het donker begraven
Realiteit, die ooit gebeuren zal
Waarheid, brengt ons dan ten val
Weg zijn mijn naasten, weg is wat ik lief had
op de plek der plaatsen, het graf dat ik vergat
omhulst in dodenkleed, zonder mijn bezittingen
terwijl ik nu al weet, zonder mijn verrichtingen
ver denk ik, is die dag, ik heb nog tijd
ver denk ik, als ik lach, in mijn vrijheid
O wisten we maar, wat de doden nu doorstaan
dan zou elk haar, van grote angst vergaan
Maar helaas, we laten ons niet vermanen
elk relaas, zien we als illusie of wanen
Tot de dood, een waarheid wordt, en ons grijpt
Tot de dood, en ons graf aanklopt, het is tijd!
